In de eerste helft van de twintigste eeuw was de mondharmonica uitermate populair bij de arme zwarte bevolking van de zuidelijke staten van de USA: klein en goedkoop. Even populair waren treinen. De trein was het enige vervoermiddel dat hen ooit naar het rijkere en minder van discriminatie doortrokken noorden van de Verenigde Staten kon brengen. Uit deze nostalgie werd de ´train blues´ geboren: op de mondharmonica kon men zowel de stoomfluit imiteren als het stampende ritme van de locomotief. Vooral het vertrek en de aankomst van een stoomtrein inspireerde tot improvisaties. Op de opname hoor je feitelijk niet meer dan een kort testritje: eventjes optrekken en op snelheid komen om al snel weer te vertragen en stoom af te blazen.